Krótkie (tylko do odczytu)

Probówka.

Wielka próba.

Bez żadnej pewności, że się uda.

Lecz końcem będzie

chromatografia:

choć te głupie plamki to tak mało,

liczy się nie to, co odeszło, lecz to, co pozostało.

Chromatografia – sposób wykrywania rozpuszczonych substancji: do roztworu wkłada się bibułkę, bibułka nasiąka i zostają plamki.

Oko cyklonu

Po długich zmaganiach

znaleźć się nagle w oku cyklonu.

Spojrzeć w górę

aż do samego nieba

i przytulić się do ziemi,

przywiązując się grubym sznurem do najcięższej kłody

żeby przeżyć to, co nastąpi.

Twarzą do oceanu

Woda marszczy się cicho

kroków nie słychać

niebo szaroniebieskie

nie ma nic do powiedzenia

ciemnieje trochę groźnie.

Ocean patrzy na mnie.

Stanąć w powietrzu

nie rozglądając się za bardzo,

żeby nie stracić równowagi.

I oprzeć się rękami – o powietrze.

Czekać, aż będzie można się oprzeć.

Drzazga

Wbić się do czyjegoś życia

jak drzazga,

trochę zranić,

ale nie za mocno, żeby nie wdało się zakażenie.

Zaczepić się.

Nie dać się wyjąć od razu.

Palma

Wyrasta na środku pustyni.

Prosto do góry, jakby chciała się przebić do nieba.

Nie dać się suszy.

Galopem

po wyboistej ulicy,

prawie nie rozglądając się na boki.

Bardzo łatwo się potknąć.

Jeśli na chwilę spojrzysz w dół,

zobaczysz, że w kałużach

odbija się niebo.

U stóp wielkiej góry

można wygodnie ułożyć się do snu

rzucając ostatnie spojrzenie

na ciemny las w dole

a potem w górę na szczyt

tam gdzie rano pojawią się

pierwsze promienie słońca.

Idziemy,

płyniemy,

balansujemy.

Kawałki układanki zbliżają się i oddalają

raz jaśniejsze, raz ciemniejsze.

Są ci, którzy pozostają.

Okruszek

Wspinamy się,

wyciągamy ręce,

a wystarczyło się schylić,

żeby podnieść z ziemi

maleńki okruszek.

Pies

Stępiam dla ciebie swoje zęby,

chowam swoje pazury.

Nigdy nie będę szczekać tak, jak się szczeka na obcych.

Jeśli zrobię coś złego, będę udawać, że nic się nie stało, a jeśli to nie pomoże, schowam się w kącie i będę czekać.

Kamienne kręgi wirują,

wszystko przemyka, ucieka.

Szukam człowieka.

Czasem tak się zdarzy,

że coś się kończy,

a się zdawało,

że tuż przed chwilą się zaczynało.

Jeszcze gdzieś dzwoni, szeleści,

a już nie ma.

Wcale nie ma tego.

Koniec.

Właściwie dlaczego

każdy początek ma koniec,

a w każdym końcu początek się zmieści?